Hoewel je geestelijk nog steeds denkt in de zomer van je leven te zitten zegt je lichaam regelmatig dat de herfst al geruime tijd is ingetreden. De spieren worden strammer en na de studiereis heb je een paar dagen nodig om weer bij te komen waarbij voornamelijk de lachspieren een flinke deuk hebben opgelopen. Ik heb sinds mijn 15^de categorisch geweigerd mee te lopen met een polonaise en wat deed ik tijdens de studiereis…… juist, meelopen en meezingen. Toen ik dit aan het thuisfront vertelde werd ik vol ongeloof aangekeken…. “JIJ EEN POLONAISE GELOPEN?  Ga eens naar de dokter!” Omdat ik door de jaren heen geleerd heb niet tegen dit soort adviezen in te gaan meldde ik mij de volgende dag bij mijn huisarts, althans dat dacht ik. Mijn huisarts bleek vooruitlopend op zijn pensionering een opvolgster in de praktijk te hebben opgenomen dus zat ik niet tegenover het vertrouwde gezicht maar tegenover een lekker jong ding die mij met pretoogjes aanhoorde. “Kleed u zich maar even uit” zei ze en ik kreeg een gevoel alsof ik vreemd zou moeten gaan met een vriendin van mijn dochter, dat doe je dus niet. Maar zij stond erop, dus uitkleden maar. Daar sta je dan met je goddelijke lijf in alleen een slip en zij begon met grote vaardigheid mijn lichaam te onderzoeken. “Hmmm ……de problemen met de lachspieren worden veroorzaakt door de iets te royale buik (wat gaf ze een heerlijke omschrijving voor mijn dikke pens), door het overtollige gewicht hiervan worden de spieren op de longen en borstkast te veel belast en trekken de daar aanwezige spieren te veel samen waardoor lachen een pijnlijke bezigheid is, u bent zeker ook kortademig?” Dat moest ik erkennen maar ik dacht dat het van de sigaren kwam. Haar advies was om de komende dagen zo min mogelijk te lachen en toen ik zei dat dat geen probleem moest zijn omdat er in dit leven toch al weinig te lachen valt, het golfseizoen voor mij voorbij was en Ajax 5 punten achter stond op F….. verdween de heerlijke glimlach van haar gezicht. “Of ik nog meer problemen had maar dan geestelijk” en toen moest ik met de billen bloot, niet letterlijk maar toch! “Wat zit u nog meer dwars?” Toen brak er iets in mij en besloot open kaart te spelen. Eerst vertelde ik haar over mijn lidmaatschap van de TeeBirds en het heerlijke fenomeen Studiereis, dat ik daar het hele jaar voor aan het sparen was en dat ik op donderdag 29 september om precies 11:32 op de Domburgsche Golfclub heb moeten vernemen dat wij voor 9 holes een dagkaart van € 65 hebben moeten betalen en de volgende dag ook nog eens onverwacht € 5 administratiekosten bovenop de greenfee betaald hebben en dat de golfclub aldaar geen enkele consideratie toonde en dat ik het vreselijk vond dat onze voorzitter daar blijvende psychische schade aan heeft overgehouden. “Kleed u zich maar weer aan” zei ze en vroeg wat ik precies teveel had betaald. Ik rekende haar voor dat het rond de € 40 zou zijn waarop zij een receptenbriefje pakte hier wat op schreef, dit dichtvouwde en aan mij overhandigde, “lees dit thuis maar” en de betoverende glimlach was weer terug. Thuisgekomen haalde ik het recept uit mijn zak, las het recept en begon ondanks haar advies dit niet te doen te lachen en ……… het deed geen pijn meer! Wat ik las?

Het consult ad € 40 is geheel gratis, ik heb genoten van het verslag van de studiereis en als de voorzitter problemen blijft houden stuur hem dan ook maar even langs. Blijf golfen bij die club, dit is de beste remedie die er is!

Wat een geweldig advies en geen pillen, van mijn “oude” huisarts zou ik waarschijnlijk zonder mij uit te hebben hoeven kleden antidepressiva voorgeschreven hebben gekregen. Hoezo “In de Herfst van je leven?”

Men klaagt dat de zorg steeds slechter wordt. Nou mooi niet dus!