Het miezert, alles is drijfnat, de temperatuur gaat wel maar het wordt vandaag binnenblijven. 10 december is het weer tijd voor het KKST, wie wil er in godsnaam nou golfen met dit weer? Ik niet en ga maar weer eens een stukje schrijven. Nog 19 weken en dan is Chairman’s Dream een feit en nog 43 weken en dan zijn we weer op Studiereis, moet ik het daar nou over hebben? Niet echt, maar waar dan wel over, ik moet een pakkende titel bedenken voor een stukje waarvan ik nog niet weet waar het over zal gaan.
Het bedenken van een naam voor een stukje, een villa of een boot is het moeilijkste wat er is. Een huis noem je “Villa Buitenlust” als je daar in je achtertuin bij je vierde echtgenote je zesde kind hebt verwekt, een boot noem je “Vrouwe Ina Johanna” als je getrouwd bent met Johanna maar Ina eigenlijk je grote liefde is. Bij villa’s en boten is er dus een zekere logica in de benaming maar voor stukjes en pseudoniemen ligt dat anders. Mijn pseudoniem Krunkel is genoemd naar een piepklein plaatsje in Duitsland waar ik met de motor doorkwam en gelijk dacht aan de legendarische Kronkel, de beste columnist ooit maar ook een bijzonder eigenzinnige man, een kettingroker met alcoholistische trekjes en een bijzonder geheim liefdesleven. Omdat ik over het laatste weleens over droom, nicotine en alcohol mij niet vreemd zijn en enige eigenzinnigheid mij niet ontzegd kan worden was Krunkel een fijn alternatief, zonder de grote Meester te kwetsen hoewel kronkel in het Amsterdams ook “steekje los, niet goed bij je hoofd zijn” betekent en krunkel in het Zolders dialect voor “vouw” staat.
Zoals gezegd: stukjes een naam geven blijft lastig, zeker als je, zoals ik, in stukjes regelmatig afdwaalt van het onderwerp en het buiten maar blijft miezeren waardoor de kans op een zevende kind in Villa Buitenlust er voorlopig niet in zit. Over afdwalen gesproken. Was ik laatst op een verjaardag van een gewaardeerd bestuurslid, bleek hij een sleurhut te hebben aangeschaft, niet een gewone maar zo’n lange waarmee je alleen maar mee mag rijden met het opschrift “Convoi Exceptionell” met voor en achter auto’s met zwaailichten. De caravan is zo groot dat de ALV erin gehouden kan worden en voor het komend seizoen op de dinsdagavonden kan dienen als clubhuis voor de TeeBirds, consumpties tegen kostprijs worden verzorgd en bitterballen reukloos kunnen worden gefrituurd. En dat allemaal tegen een zacht huurprijsje, klasse toch! Zijn we ook meteen de eerste golfclub met een Roma in het bestuur… niks mis mee.
Je gaat malen van al dat gemiezer of fiezelrege (Maastrichts) of muggepis (Antwerps) en verlangt naar een studiereis in een warm, zonnig oord. Niks gemiezer, niks sleurhut, niks Villa Buitenlust of Vrouwe Ina Johanna, nee, gewoon met je golfgabbers in korte broek op een zonnig terras na 18 prachtige holes, ben benieuwd waar onze wedstrijdsecretaris volgend jaar mee komt.
Ik hoorde laatst een professioneel Nederlands golfer (naam is bij de redactie bekend) commentaar geven na de zoveelste teleurstellend verlopen wedstrijd: “Ik speelde van tee tot green prima, hoewel de approaches beter hadden gekund en de afslagen meer lengte hadden mogen hebben, maar op de greens vielen de birdies niet, miste ik lengte en vielen sommige korte puts ook niet. Ik zal eens met mijn team overleggen wat wij hieraan kunnen doen”. Toen ik dit hoorde moest het even indalen maar na enige tijd werd het helder: Dit is nou precies waar ik ook mee worstel alleen ik heb geen team waar ik mee kan overleggen, ik moet het doen met goedbedoelde foute tips van flight-genoten en van mijn caddie waardoor ik nog slechter ga spelen. Maar ik heb gelukkig de oplossing: ik neem een

andere caddie. Mijn huidige caddie, Henk de Sleurhut, is een aardige kerel maar hij kan mij niet naar een hoger niveau tillen en dat is toch wel het minste wat je van een caddie mag verwachten. En omdat “Henk” het altijd heeft gedaan en overal de schuld van krijgt moet ook deze Henk eraan geloven. En dat maakt het zoeken naar een titel voor dit stukje opeens een stuk eenvoudiger.

Krunkel