“Het miezert, alles is drijfnat, de temperatuur gaat wel maar het wordt vandaag binnenblijven. 10 december is het weer tijd voor het KKST, wie wil er in godsnaam nou golfen met dit weer? Ik niet en ga maar weer eens een stukje schrijven.”

Zo begon mijn vorige column en vandaag, 10 december, kan ik zomaar schrijven:
“Het sneeuwt dat wordt wederom binnenblijven. Het KKST is een paar dagen geleden al afgelast omdat er een pak sneeuw werd verwacht en wie wil er dan in godsnaam golfen? Ik ga maar weer eens een stukje schrijven”.

Maar eerst een borrel, dus begaf ik mij in mijn snowboots naar mijn stamkroeg waar ik warm werd onthaald door Jopie die bij binnenkomst aan de kleur van mijn neus zag dat ik het koud had en direct een jonkie inschonk. Net toen ik de eerste slok wilde nemen deed mijn telefoon “ping” ten teken dat er een bericht binnengekomen was. En meteen weer “ping” waarop Jopie zei dat ik erg populair geworden was. “Nee zeg ik, ik ben niet populair maar het zijn allemaal steunbetuigingen”. “Waarom sturen mensen jou opeens steunbetuigingen?” vroeg Jopie nieuwsgierig “meestal krijg jij toch dreigmails omdat mensen zich in jouw columns persoonlijk aangesproken voelen?” Ik legde uit dat er in onze club jaarlijks een Kouwe Klauwen Snert Toernooi gespeeld wordt, altijd de eerste zondag na Sinterklaas, en dat ik daar nooit, of slechts bij hoge uitzondering aan mee doe omdat ik golfen in de winter niet prettig vind, dat het nu is afgelast vanwege het slechte weer en dat mensen mij nu berichtjes sturen met “Jij had het goed gezien” en “dit is inderdaad geen weer om te golfen”.
“Maar je kan in de winter toch ook lekker buiten zijn, een frisse neus halen en lekker door de natuur wandelen?” zei Jopie. “Natuurlijk kan dat” zei ik “maar met golfen is iets anders, je moet dan op wintergreens spelen en daar is geen zak aan”. Hierop moest ik het begrip wintergreens uitleggen hetgeen niet geheel lukte. “Laat ik het dan zo zeggen: golfen met wintergreens is als een Thaise massage zonder happy end.” Ik dacht aan het gezicht van Jopie te zien dat zij het nu wel begreep. “Ik heb ook weleens een massage gehad” zei ze, “heerlijk van top tot teen verwend worden, je voelt je erna als herboren en een happy end heb je in die romantische films van vroeger, ik moet daar altijd van huilen”. Ze had het dus niet begrepen. “Doe me nog maar een jonkie om het af te leren” zei ik en Jopie schonk hem in met een bolle kop erop zodat ik mij voorover moest buigen om een eerste teug te kunnen nemen om niet te morsen. Ik vind dit altijd de lekkerste slok, eigenlijk is bij het nuttigen van een borrel het happy end vooraf en wilde dat tegen Jopie zeggen maar ik hield mij net op tijd in, ze zou het toch niet begrijpen. Ik leegde hierna mijn borrel in één teug en ging huiswaarts. Er lag inmiddels een dik pak sneeuw en ik bedacht hoe je in de sneeuw je bal terug kon vinden. Niet dus, alleen oranje ballen vind je terug en daar komt Code Oranje weer vandaan. Wat hebben wij toch een verstandig bestuur!

Krunkel