Eindelijk was het weer eens lekker weer dus ik besloot een lekkere wandeling te maken, misschien was Jopie wel al klaar met schoonmaken en kon ik daar een borrel nemen. Wat ziet de wereld er toch anders uit met een zonnetje en helemaal zonder wind, we hebben ons portie wel gehad dacht ik zo. Al wandelend dacht ik nog even na over de recent gehouden ALV, de toch nog redelijke opkomst, de prijsuitreiking met een stomverbaasde maar zeer terechte Gouden Eikel winnaar Henk, de jubileum Studiereis naar Peebles, misschien komt Jack Mulligan wel even langs, die woont daar om de hoek. Maar eerst het Openingstoernooi met nu al 39 aanmeldingen, dat belooft wat! Inmiddels was ik aangekomen bij mijn stamcafé en ja hoor de deur was open, het rook er weer lekker fris dus Jopie was klaar met schoonmaken. Zij hoorde mij binnenkomen, kwam uit de keuken gelopen, liep op mij af en gaf mij een heerlijke zoen en de mooiste glimlach die alleen zij kan tonen. ‘He Krunkeltje, ik zie aan je dat je weer loopt te genieten, dat is fijn man want het heeft je de afgelopen periode niet meegezeten maar zo’n zonnetje doet een mens goed en geeft weer energie, ga je nog wat leuks doen de komende weken?’ Dat is nou typisch Jopie, die ziet aan mijn neus, nee niet aan De Neus, dat ik plannen heb dus ik vertelde haar dat ik morgen voor een paar weken naar Portugal ga, lekker in het zonnetje wat vitamine D opnemen en misschien ook nog een paar dagen ga golfen. ‘Goed man, dat doe je nooit zo vlak voor het seizoen weer begint, zal je wel weer flink in de prijzen gaan vallen en kan je de Neus weer plagen met al die bekers’. Ze had ongevraagd mijn borrelglaasje met de drie kruisjes gepakt en schonk deze zoals altijd met vaste hand vol met zo’n prachtige bolling erop dat je de eerste slok moet nippen om niet te morsen. ‘Neem zelf ook wat, ik drink al te veel alleen, nou ja, niet te veel maar wel alleen en dan smaakt het toch anders’ zei ik en zij schonk zichzelf een Sauvignon Blanc in. ‘Sommige mensen krijgen daar het zuur van’ zei ik ‘dat zijn de zuurpruimen, wij hebben er in onze vereniging ook zo eentje maar verder is hij wel ok, ik hoop alleen dat hij het komend seizoen wel wat beter gaat spelen want het afgelopen jaar was het niet veel, eigen schuld, moet hij maar leren goede wijn te drinken’. ‘Nou deze is lekker hoor dus proost zou ik zeggen, op je gezondheid, je nieuwe leventje en een mooi seizoen met de TeeBirds’. De kop was van het glaasje af genipt, de tweede slok gleed lekker brandend naar binnen en ik voelde mij weer thuis. We bleven lekker lang praten over van alles en nog wat en toen vroeg ze of ik het al gehoord had van de Neus. ‘De Neus, is er wat met de Neus?’ vroeg ik oprecht geïnteresseerd. ‘Hij heeft besloten wat aan zijn uiterlijk te laten doen en is al een paar keer onder het mes geweest, hij krijgt nu nog een paar botox behandelingen en dan is hij klaar, ik denk niet dat we hem straks nog herkennen. Ach nee toch, hij ook al’ zei ik met een diepe zucht ‘het begint echt de spuigaten uit te lopen met al die mannen die zich zo nodig moeten verfraaien, waarom in hemelsnaam, hij was toch gewoon lekker lelijk en we accepteerden hem toch zoals hij was? Niet om aan te zien, maar toch, ik laat mijn buik toch ook niet liposuctie-en, dat is mijn handelsmerk, mijn eigen ik. Tja het is mode he’ zei Jopie, ‘ik ben toch ook lekker opgeknapt met mijn silicoontjes en het oog wil toch ook wat dus waarom hij niet? Nou omdat er bij hem geen eer aan te behalen valt en met zo’n gok en pokdalig uiterlijk kan je weken blijven snijden dat je er de schappen van de Jumbo mee kan vullen en dan nog wordt het niks, laat die man gewoon lelijk blijven net als diverse leden bij onze club en gun ons de lol om hier ongebreideld grappen over te maken, botox, puhh, dan hebben ze liters nodig voor die man’. Jopie zat mij heerlijk glimlachend aan te kijken, ‘je bent gelukkig weer helemaal de oude, ouwe mopperkont’ zei ze lief en aaide mij over mijn bol. We hoorden iemand binnenlopen. Ik draaide mij om op mijn kruk en daar stond de Neus, even lelijk als hij altijd al geweest was. ‘Ha die Krunkel, goed je te zien, Jopie geef mij maar een borrel van hem’ zei de Neus en hij hees zich op de kruk naast mij. Jopie stond   glimlachend op met haar vinger voor haar mond en ik keek in opperste verbazing recht in het meest afzichtelijke gezicht dat ik ooit heb gezien. ‘Wat?’ vroeg de Neus, ‘wat zit je me aan te kijken? Heb ik wat van je aan of ben je opeens van de herenliefde, nou ik niet hoor’. Ik herstelde mij net op tijd en zei ‘Nee hoor, niks wat, maar ik heb pijn in mijn rug en bedacht mij dat het morgen wel weer over zal zijn maar jij bent morgen nog gewoon lelijk!’
Jopie had mij weer aardig beetgenomen en kon haar lachen niet meer houden, ik ook niet en de Neus, die lelijkerd begreep er niets van! Wat is een stamkroeg toch heerlijk.

Krunkel