Een paar uur voor de Grote Prijs Leeeo de Heeees gespeeld gaat worden laat een onweersbui de ramen rinkelen, de regen gutst naar beneden en alles staat blank, zou het wel doorgaan? Ik gaf er geen stuiver voor en begon aan een alternatieve tijdsbesteding voor deze dinsdagavond te denken. Denken en inspiratie opdoen gaan mij nog steeds het beste af  in mijn stamkroeg dus toog ik daar naartoe en toen ik naar binnen stapte zag ik hem direct zitten, de Neus, hij was terug van weggeweest en net als Henry de LaGardère, hij is niet dood, hij leeft! Jopie keek mij verbaasd aan, “jij hier? Op dinsdagmiddag? Moet je niet golfen?” En de Neus sloot daar direct op aan met “hij kan er toch niks van, dan kan ie beter een neut nemen en mij er ook eentje aanbieden.” Omdat ik niet de beroerdste ben ging ik naast hem zitten en bestelde 2 borreltjes. Nadat Jopie deze had ingeschonken keek ze mij voorover hangend en steunend op haar gekruiste armen bijna verlangend aan. Door deze houding had ik perfect zicht op laten we het maar de putting-line noemen en ik bekeek als een PGA-speler elke ronding op de green. “Als je uitgekeken bent, krijg ik dan nog antwoord?” vroeg ze lief en omdat ik nog steeds de ideale lijn niet had gevonden zei ik, nog steeds starend “ik denk dat het golfen niet doorgaat, de baan zal blank staan en de verwachting is nog meer regen, dus ben ik hier en niet op de golfbaan”. En om het onderwerp te verleggen zei ik tegen de Neus “heb je zowat een half jaar niet gezien, dacht dat je dood was omdat je ergens dronken in een gangkast was gekropen en daar niet meer uitkwam”. De Neus keek recht voor zich uit, liet een stilte vallen en zei toen “mijn buurvrouw is een half jaar geleden weduwe geworden” en vervolgens nam hij een flinke teug van zijn borrel. Nadat die al brandend door zijn slokdarm het eindpunt had bereikt ging hij verder, “zij wilde door mij getroost worden en dat hebben we op Gran Canaria gedaan, zij betaalde alles”. “En, is dat troosten gelukt?” vroeg Jopie geïnteresseerd. “Driemaal daags als de konijnen tekeer gaan hou je maar een tijdje vol, dan gaat het je slopen en voor je het weet ben je het Haasje”. Het Haasje, ik keek direct naar buiten, de zon scheen, de straten waren al weer droog, lekker windje, prachtig golfweer, ik leegde mijn glas, stond op en ging snel naar huis, gooide mijn golfspullen in de auto en spoedde mij naar Warmond. Daar aangekomen kreeg ik een warm onthaal van mijn flightgenoten en van Leo en Fay de Heees, nam een biertje en was helemaal klaar voor mijn derde zege. Het liep echter iets anders dan verwacht. Het bij elkaar opgetelde kopstootje van die middag had een slechte uitwerking op mij en van de 9 mooie holes ging ik er bij 6 met een streep vanaf, een goed opgevoerde act over rugpijn zorgde voor enig begrip bij mijn uitstekend scorende flightgenoten. Uiteindelijk 3 man met 21 punten, Fabian, Dick en Achim. Achim kreeg het Haasje want hij had op de laatste drie holes de beste score. Op de terugweg nog even langs Jopie waar de Neus nog steeds op zijn kruk zat, ”En, gewonnen?” vroeg hij “Nee, het zat er niet in vanavond, Achim heeft gewonnen”. “Nou dan ga ik maar want zonder het Haasje ben ik gewoon een konijn en daarvoor moet ik bij mijn buurvrouw zijn”. Hij trok zijn jas aan en strompelde het café uit en mompelde “Akim, Akim, wat een rare naam voor een Haas”.

Krunkel