Klier

Ik was laatst in het ziekenhuis voor een kleine besnijdenis, niet voor zo’n voorhuids ritueel bloedvergieten,  maar voor een klier die zich in mijn nog steeds fraaie doch zo langzamerhand toch door de tand des tijds aangetaste buikwand had genesteld. Je moet tegenwoordig in de ziekenhuizen routes volgen alsof je als patiënt niet in staat bent gewoon een kamernummer te vinden, nee ze gaan direct bij binnenkomst van het ziekenhuis er al vanuit dat je ook geestelijk iets mankeert hetgeen uit commercieel oogpunt wel slim is want geestelijk gestoorde patiënten leveren meer op dan mensen zoals ik die slechts een bultje laten weghalen, nee geestelijk gestoorden zijn dat en blijven dat en vormen een zeer solide customer base, een continue binnenkomende cashflow.
Bij het eindpunt van mijn route aangekomen stond ik voor een balie waarachter een dame met een, en dat had zij waarschijnlijk al vanaf haar geboorte, nors gezicht zat die mij desondanks vriendelijk probeerde aan te kijken maar daar niet in slaagde en zei: “naam, geboortedatum en afdeling”, alsof ik mij bij de gevangenis meldde om een levenslange straf uit te zitten voor iets waarvan ik nog steeds verklaar dat ik het niet gedaan heb maar waarvan zij zich totaal niets aantrok. Als ik zo benaderd word dan maakt dat iets in mij los waar ik geen controle over heb, dan wordt ik opstandig, tegendraads, noem het een vorm van geestelijke gestoordheid en dat is precies waarom ze die dame daar hebben neergezet en niet een lekker jong aantrekkelijk vrouwtje die heel vriendelijk en zwoel vraagt: “waar kan ik u mee helpen” waarop ik dan vrijwel zeker een zeer insinuerend antwoord had gegeven waardoor ik alsnog naar de afdeling psychiatrie vervoerd zou worden hetgeen de kas weer zou spekken.
Er restte mij dus niets anders dan te antwoorden op de vragen van de norse dame dus ik zei: “ook goedemiddag” waarop zij als een robot reageerde met “naam, geboortedatum en afdeling”. Dit win ik nooit dacht ik en zei: “Krunkel, ik ben niet geboren maar notarieel  opgericht en ik moet naar de slagerij”. Daar scoorde ik niet echt mee en het was vanaf dat moment duidelijk dat ik door haar nooit voor een feestje uitgenodigd zou worden. Inmiddels waren er meerdere mensen achter mij komen te staan die net als ik, dezelfde route hadden afgelegd en die ik net als bij de slager adviseerde een nummertje te trekken hetgeen een van hen spontaan deed met als gevolg dat hij subiet door de beveiliging werd afgevoerd. Snel legde ik mijn legitimatie en afsprakenkaart op de balie die wonderwel in orde werden bevonden gevolgd door een kort “wachtkamer 4”. Daar aangekomen ging het snel, de slager kwam mij persoonlijk ophalen, liet mij in het slachthuis gaan liggen op een in alle standen verstelbaar plateau, zette de spots aan voor de juiste belichting en de foto-shoot kon beginnen. Eerst ging de spuit erin…… dus het klopt toch dat al die modellen gedrogeerd worden, en toen het mes. Het ging niet makkelijk, de slager mompelde achter zijn mondkapje steeds iets over ingekapseld,  lidtekenweefsel en dit is een taaie. Nou dat is dan jammer voor hem want taai vlees moet ik niet hebben en toen hij na een half uur ploeteren, foeteren en zweten de klier triomfantelijk boven mijn hoofd hield zei hij “het is een flinke…….mag het een onsje meer zijn”? Toen ik zei dat ik vegetariër was heeft hij zonder verder een woord te zeggen de wond dichtgenaaid, afgeplakt en kon ik vertrekken…..ik wist niet dat deze slager ook kleermaker was, ze zijn tegenwoordig echt allround in de zorg.

Krunkel.

since 2000