Het is kwakkelen, met het weer, met de gemiddelde opkomst, met het voetbal, eigenlijk met alles. En als het kwakkelen is ga ik altijd even naar mijn stamkroeg in de hoop daar een opbeurend gesprek te kunnen voeren. Dus op de fiets naar de tap waar Jopie mij bij binnenkomst vrolijk toeroept: “daar is ie weer!” Ik hijs mij op mijn vaste kruk in de hoek van de bar naast de altijd aanwezige Neus, hij lijkt daar wel te wonen. “Je kreunt niet” zei hij, “is er wat mis”? “Nee hoor, niks mis maar het is kwakkelen” antwoordde ik terwijl Jopie mijn borreltje inschonk. “Het weer kwakkelt inderdaad, ik kwakkel met mijn gezondheid, ik loop te tobben en te sukkelen, allemaal kwakkelen, welke kwakkel heb jij” vroeg de Neus die vroeger leraar Nederlands is geweest op een school voor doven en slechtzienden hetgeen verklaart waarom hij ook altijd met zijn handen spreekt wat soms wel leuk is maar aan de bar komt hij altijd akelig dicht in de buurt van mijn borrel waardoor ik eigenlijk nooit rustig in de kroeg zit. “Ik heb geen kwakkel, het kwakkelt echter wel, 010 heeft die schaal, ene Guus is geblesseerd, mijnheer IK heeft voor de derde keer op rij moeten afzeggen, een flightgenoot slaat gewoon naar de verkeerde green, de tweede zelfrijdende trolley heeft zijn intrede gedaan, ik ben de enige zonder golfhorloge en ik mag na het golfen ook al niet meer met mijn telefoon spelen, dat is pas kwakkelen”. “Dan is het geen kwakkelen maar knudde” zei de Neus, “knudde staat voor flut, pet en naatje waarbij dat laatste afkomstig is van Naatje van de Dam, een standbeeld dat van 1856 tot 1914 op de Dam heeft gestaan als symbool van Eendracht van de Natie tijdens de tiendaagse veldtocht tegen de Belgen van 2-12 augustus 1831 om de Belgische opstand te onderdrukken. Amsterdammers spreken slecht Nederlands of konden niet goed lezen want al snel werd het beeld Naatje van de Dam genoemd”. Ik was na dit college toe aan een tweede borrel die meteen liefdevol met een kop erop werd ingeschonken. “16 punten had ik maar Daan had er weer 18” zei ik in een poging het gesprek een andere wending te geven. “Had Daan er al weer 18” vroeg Jopie die feilloos aanvoelde dat ik hulp nodig had. Nog voor ik kon antwoorden zei de Neus “dat moet een duikboot zijn, duikboten heb je bij de marine maar ook superrijken nemen tegenwoordig een duikbootje in hun jacht mee en duikboten heb je bij dat stomme spelletje wat jij speelt. Wist je dat als een duikboot te diep gaat hij in elkaar klapt en dat een implosie heet? En weet je wat er gebeurt als de bemanning na 6 maanden weer aan wal gaat? Dan heb je een sexplosie!”. De Neus was weer eens niet te houden en dan is er maar één oplossing: glas leegdrinken en wegwezen, ik rekende af, hees mij van mijn kruk, gaf de Neus een schouderklopje en liep naar de deur. “Ik hoop voor je dat het in Stockholm geen svag wordt” riep de Neus mij na. Ik reageerde maar niet en fietste naar huis waar ik, nieuwsgierig als ik ben, toch even ging opzoeken wat hij nou bedoelde. Svag bleek Zweeds te zijn voor kwakkelen. Toch fijn dat mensen zo met je meeleven, is het niet…… 010?

Krunkel