Ik was al een tijdje niet meer in mijn stamkroeg geweest, beetje druk, beetje b.b.h.h. maar gisteren kon ik het pad naar de kruk weer vinden. Zoals altijd zwaaide ik de deur open waarna ik normaal gesproken direct een stralende glimlach van Jopie toegeworpen krijg die ik dan als eerste teug in een keer naar binnen zuig, diegenen die mij een zware drinker noemen hebben het mis, ik begin dus altijd met een teug geluk, pas daarna ga ik echt nippen, maar gisteren was het anders…….. achter de tap stond een jong meisje van zo’n jaar of negentien met een mooi gezichtje, lang blond haar en een prachtige voorgevel die al jaren het keurmerk van Monumentenzorg had of recentelijk was gerestaureerd, in beide gevallen zou het behouden moeten blijven als beschermd dorpsgezicht. Maar de glimlach ontbrak en dan kan je nog zo’n liefhebber van mooie gebouwen zijn, als de gevel mooi is maar het dak past er niet bij dan heb je toch een disbalans. Ik hees mij op mijn kruk en keek haar vragend aan, iets wat zij ook deed en zo bestond het dat wij elkaar enige tijd zonder iets te zeggen visueel aan het aftasten waren en ik was de eerste die het op moest geven: “Waar is Jopie?” vroeg ik en er was nog steeds geen borrel voor mij ingeschonken. “Jopie is ziek en ik ben Maja en u zult het vanavond met mij moeten doen” kwam er met een lichte irritatie uit haar veel te dik met lipstick besmeurde mond. “Wat scheelt eraan, toch niks ernstigs hoop ik?” vroeg ik zo neutraal mogelijk terwijl ik intuïtief voelde dat het tussen mij en Maja niks zou worden. “Jopie heeft migraine, heeft geloof ik iets te maken met voetbal, Ajax of zo, ze kan de spanning niet meer aan, cup A is binnen, cup B gaat naar de Engelsen en cup C hangt van Philips af dus daar komt die spanning van. “En hoe zit het met cup D?” vroeg ik terwijl ik meer dan geïnteresseerd naar haar gerestaureerde voorgevel keek hetgeen haar niet ontging en zij antwoordde gevat “daar heb ik de ballen verstand van” om genadeloos te vervolgen met “komt u hier nou om te praten of te drinken? Doe maar een borrel” zei ik en zij pakte de fles en een standaard borrelglaasje en wilde gaan inschenken. “Stop” riep ik veel harder dan ik zelf verwacht had en het kind zette geschrokken de fles neer. “Gaat het goed met u meneer” vroeg ze, “ja maar ik heb mijn eigen borrelglas, dat staat achter je in de vitrine, die met die drie kruisjes. Wat een onzin” zei ze, “daar doe ik niet aan mee”, het is dit glaasje of niks”. De maat was in een keer vol, ik kwam hier voor mijn lol, mijn dagelijkse medicijn en een glimlach van Jopie en dan wordt je chagrijnig afgezeken (de spellingchecker geeft een fout aan maar geen alternatief dus ik laat het woord maar staan) door een jong nest met een veel te grote voorgevel en een rot dak, het leek wel een aflevering van Hier zijn de Van Rossems. Ik stond op, ging zonder iets te zeggen naar huis, nam “mijn” glaasje uit de kast, schonk het vol met een professionele bolle kop, dronk het in een teug leeg en kwam weer bij zinnen. Op tafel lag de post, een brief van de gemeente met als kop “woont u in een monument dan kunt u subsidie aanvragen”. Ik dacht meteen aan dat nest Maja de Bij met dat rotte dak, zal ik de brief aan haar geven? Ik besloot het niet te doen, dat boek te sluiten, de ontwikkelingen rond cup C nauwlettend te volgen en de terugkomst van Jopie af te wachten en cup D volledig te negeren.
Wat een ballentent is het zonder Jopie!

Krunkel

PS
Ik heb “afgezeken” aan mijn woordenlijst toegevoegd, krijg geen foutmelding meer.