De competitie zit er weer op en voor de meeste leden rest in clubverband nog de Studiereis en het KKST. De competitieleider is al weer druk aan het rekenen wie het best heeft gescoord en het bestuur komt deze week bijeen om alvast te bepalen wie tijdens de Studiereis de prijzen mag winnen. Als jullie dachten dat het een open strijd zou zijn dan moet ik jullie teleurstellen maar dat mag de pret toch niet drukken? Wij blijven uitkijken naar dit leerzame evenement en wij zijn nog in overleg met een spreker voor de afsluitende avond, het blijft tenslotte een Studiereis.

Er is dus nog werk genoeg aan de winkel, maar de gedachte dat ik tot april volgend jaar elke dinsdagavond thuis moet zitten benauwd mij. Gisteren en eergisteren mocht ik op uitnodiging meedoen aan een tweetal toernooien, maandag op de Kennemer en dinsdag op de Nunspeetse. Jullie kennen mij zo langzamerhand wel een beetje dus met regen speelt deze jongen nooit. Welnu, ik reed maandag in de stromende regen en met windkracht 7 naar Zandvoort waar men gelukkig een handicart voor mij geregeld had. Het werd zowaar even droog maar de vouwen in mijn broek waaiden er spontaan uit. Vlak voor het begin begon het toch te plenzen en gedurende de vijf uur durende wedstrijd is het misschien een half uurtje droog geweest maar de wind bleef stormachtig en daar in de duinen moesten we op de paden blijven omdat er door het Hoogheemraadschap dijkbewaking was ingesteld. Afslaan met wind mee leverde slagen tot wel 250 meter op maar met wind tegen werd op de par 3 van 135 meter volop afgeslagen met de driver en nog haalden we de green niet. Wij hebben tot drie keer overlegd om te stoppen, maar ja, we speelden voor het goede doel, dus doorgaan maar. Uit je schoenen kwam hetzelfde geluid als uit je badslippers onder de douche, het regenpak kreeg de ultieme test en je handschoenen, ja, na elke hole had je nieuwe nodig, voelden aan als een zeemleren lap waarmee je de ramen lapt, ik weet precies hoe dat voelt want dat moet je zo nu en dan weleens doen van je vrouw. Ik neem toch maar een glazenwasser, wat heb ik respect gekregen voor deze mannen, de hele dag met zo’n week aanvoelend ding in je handen, waarom hebben ze nog geen gender neutrale golfhandschoenen? Op diverse holes werden wij begeleid door een vos die gewoon naast je kwam staan in de hoop dat je het lunchpakket met hem wilde delen.
Na het diner in een auto vol condens naar huis en daar alle spullen maar voor een straalkacheltje gelegd want er moest de volgende dag weer gespeeld worden. De volgende dag met droge spullen naar Nunspeet in een vals zonnetje met onderweg een paar regenbuien, de opening en groepsfoto werd verstoord door een buitje en daarna droog en zonnig weer met een verraderlijk windje met kracht 5 waar je alleen last van had als je boven de bomen uit sloeg, wat een verademing na de ervaringen van de dag ervoor. Ik schrijf deze column “the day after” en het enige wat niet stijf is aan mijn lijf zijn mijn vingers, op zich een boeiende ervaring op mijn leeftijd. Ik heb vandaag al een paar keer gezegd “ik doe dit nooit meer” maar ja je kent het liedje: “I’m weak, what’s wrong with that” dus ik laat mij graag volgend jaar weer uitnodigen, alles voor het goede doel!!
Vrijdag 22 het SACGT, weersverwachting op dit moment slechts 11 mm regen, nauwelijks wind. 11 mm regen, dat hadden we op de Kennemer in 11 minuten dus mij hoor je er niet over, ik speel graag in de regen maar dan wel met lieslaarzen, een ouderwets oliepak aan en prikkeldraad om je grips, ik ben toch geen watje? Of toch wel?

Krunkel