Oud

Met een kronkel in mijn hoofd, iets wat mij de laatste tijd op dinsdagavond steeds meer gebeurt, lukt het mij maar moeilijk om de slaap te vatten. Is het de wederom tegenvallende score, is het de gezelligheid, is het soms het mollige serveerstertje met een bilpartij van een Lakenvelder, zijn het mijn nieuwe ballen, is het de uitpuilende liesbreuk van een van onze leden, is het soms het feit dat sommige mensen twee keer dezelfde prijs uitgereikt willen krijgen of is het leeftijd? Duidelijk is dat de zelf gestelde ‘waarom’ vraag mijn inslapen niet bevordert waarbij ik u er op wijs dat er een duidelijk verschil bestaat tussen inslapen en inslapen.
Mijn gedachten dwalen af naar een etablissement in een ingeslapen dorpje waar ik tijdens een nostalgisch fietstochtje voor de lunch een hapje wilde eten. Ik plaatste ‘het kasteel’, want zo noem ik de statige oude herenfiets die van mijn vader is geweest, in de zon tegen een boom vlak voor een viertal stoelen en een tafel dat hier waarschijnlijk ‘het terras’ genoemd werd en ging zitten op een van de stoelen en wachtte op bediening terwijl ik verliefd naar ‘het kasteel’ keek. Het was een Gazelle uit 1946 met zo’n mooi gebogen stuur omwikkeld met celluloid waar je met een vergrootglas gaatjes in kon branden, dat rook heerlijk alleen vond mijn vader dat toen om een of andere reden niet leuk, de kettingkast en jasbeschermer waren van een soort canvas met een laklaag, mooi zwart maar wel kwetsbaar, er zat zo een scheur in, maar het was een prachtfiets!
Na zo tien minuten gekwijld te hebben besloot ik om maar eens naar binnen te lopen en daar trof ik de kastelein aan zittend op een barkruk aan de bar. Hij keek niet eens op toen ik binnenkwam en bleef strak voor zich uitkijken toen ik vroeg of ik iets te drinken en eten kon bestellen. “Op het terras wordt niet bediend” kwam er op sonore toon uit zijn mond “en wilt u uw fiets verwijderen van de boom?” Ik was compleet overdonderd door deze geweldige gastvrijheid en wilde direct rechtsomkeert maken maar er was iets in mij waarom ik dat niet deed…. Waarom reageerde de kastelein zo of was hij geen kastelein? “Kan die boom niet tegen fietsen” vroeg ik beleefd, “bij ons kunnen alle bomen tegen fietsen, ik heb nog nooit een boom horen klagen en trouwens het is geen fiets maar het is mijn kasteel”. “Die fiets moet weg, mijn hond moet zo meteen uit en die piest altijd alleen tegen die boom en als er iets tegenaan staat piest hij niet, dan gaat hij naar binnen en dan piest hij tegen de bar en dat kan ik dan opruimen”. Dat was een plausibel verhaal en ik zei “een bijzondere hond is dat maar goed, ik zal het kasteel zo wegzetten, en eh kan ik wel wat eten en drinken?” “Dat hangt er van af en of de keukenmeester en voorproever er al zijn en of de jager nog wat wild heeft weten te schieten en de molenaar al meel heeft gebracht”. “Dat klinkt wel erg middeleeuws” zei ik. “Als jij jouw fiets een kasteel noemt dan krijg je van mij een antwoord in dezelfde stijl, ga toch eens normaal praten man…… en hier is de kaart, maar eerst die fiets weg”. Nadat ik toch enigszins verbouwereerd het kasteel had verplaatst ging ik weer naar binnen, bekeek de kaart, bestelde een portie ‘Stevense’ en een cola en ging weer op het terras zitten. Na enige tijd kwam de kastelein met de bitterballen en de cola en ook de hond kwam naar buiten, die liep langs de boom direct naar het kasteel, hij tilde zijn poot op en begon te piesen. Ik keek de kastelein wanhopig aan …..”Hij ruikt zeker de boom nog waar jouw fiets tegenaan heeft gestaan” zei de kastelein, “dat heb je met die ouwe rommel”.

Ik werd plotseling wakker, was blijkbaar toch even ingeslapen en voelde letterlijk nattigheid, ik had in mijn broek gepiest ……… rot hond, rot kasteel……………oud worden is echt niet leuk!

Krunkel